"Για να βρει ταίρι ένας τρελός, πουλάει τον εαυτό του..."

Προσοχή!!!

Καραδοκεί ο τρελός με τα CD.... Επισήμανση: Δεν είναι μαύρος! Δεν τα πουλάει τα cd...τα χαρίζει! Πλησιάζει τις κοπελίτσες με σκοπό να έρθουν κοντά, πλασσάροντας πάντα ένα cd είτε με διάφορα ελληνικά, είτε με ξένες μπαλάντες. Τα Χριστούγεννα δε, σου δίνει κανονικά cd με χριστουγεννιάτικα κομμάτια τραγουδισμένα από διάφορους ροκ τραγουδιστές.
Τον συναντάς πάντα κοντά σε μεταφορικό μέσο. Είτε λεωφορείο, είτε Κτελ (τα καλοκαίρια όταν πας ανέμελα με την φίλη σου για μπάνιο Χαλκιδική.
Κυρίως αρκείται να μιλάει για μουσική.. Το πολύ πολύ να σε ρωτησει λιγα πραματα για σένα. Πχ που μένεις, τι σπουδάζεις και φυσικά τι μουσική ακούς, για να στην γράψει στο επόμενο cd και όταν πάλι θα σε πετύχει τυχαία στη στάση (το τονίζω!) να στο δώσει.
Δεν είναι τρελός με την έννοια του πραγματικού τρελού. Είναι καμουφλαρισμένος με το φυσιολογικό στυλ ενός παιδιού στην ηλικία μας. Αλλά από μυαλό δε λέει και πολλά.
Μπορείς και να τον αποφύγεις δηλαδή, αλλά ίσως θυμώσει τότε. Οπότε να προσέχεις.
"Ασ' τον τρελό στην τρέλα του και μην τον συνεφέρεις..Τι κρύβει μέσα το μυαλόοοο ενός τρελού δεν ξέρεις..."

-----------
**23-24/2, 2-3 και 9-10/3 Θανασης Παπακωνσταντινου στο Principal..

Κοχύλι κερί...

Υλικά κατασκευής

· Μερικά κοχύλια σε διάφορα σχήματα και μεγέθη, τα οποία θα έχουμε φροντίσει πρώτα να πλύνουμε καλά και να τα γυαλίσουμε με διάφανο βερνίκι νυχιών. Προσέχουμε επίσης ώστε να μην έχουν τρύπες ή σπασίματα, γιατί το κερί τότε θα τρέξει από τις τρύπες και δεν θα πήξει μέσα στο εσωτερικό του κοχυλιού,

· Λευκό κορδόνι για το φυτίλι,

· Λευκή παραφίνη (κερί) σε πλάκες ή χρησιμοποιημένα κεριά σε διάφορα χρώματα,

· Ένα παλιό σκεύος για μπεν-μαρί ή ένα παλιό κατσαρολάκι κουζίνας,

Κατασκευή

Αφού πλύνουμε καλά τα κοχύλια και τα περάσουμε με το διάφανο βερνίκι, τα τοποθετούμε σε τέτοια θέση ώστε να παραμένουν με το άνοιγμα προς τα πάνω, σταθερά χωρίς να κουνιούνται.

Στο μεταξύ, έχουμε βάλει στη φωτιά το σκεύος μπεν-μαρί και ζεσταίνουμε διάφορα μεταχειρισμένα κεριά, σε όμορφα χρώματα, και σε τέτοιες αναλογίες, ώστε καθώς λιώνουν να πετύχουμε τον ιδανικό συνδυασμό και απόχρωση.

Μόλις λιώσουν ξεκινάμε να ρίχνουμε προσεκτικά μικρές ποσότητες κεριού μέσα στα κοχυλάκια και περιμένουμε μέχρι να αρχίσουν να πήζουν. Μόλις το κερί κάνει μια χρωματιστή κρούστα επάνω στην επιφάνειά του, τότε θα καταλάβουμε ότι άρχισε να πήζει και είναι καιρός να βυθίσουμε μικρά κομμάτια από λευκό κορδόνι –κάθετα μέσα στο εσωτερικό του κοχυλιού- για να δημιουργήσουμε το φυτίλι που θα κάνει τα κεράκια μας να λάμπουν όταν τα ανάψουμε. Κρατάμε το φυτιλάκι ακίνητο με το χέρι μας μέχρι να πήξει καλά το κερί, και μετά συνεχίζουμε με τα επόμενα κεράκια, επαναλαμβάνοντας κάθε φορά την ίδια διαδικασία.

------
**"23-24 Cafe Americain Μιλτιαδης Πασχαλίδης"

Γιατί έτσι τους αρέσει...

Από παλιά πάντα συνδύαζα το ποδόσφαιρο με μάζωξη αγοριών σε σπίτια, πίτσες και μπύρες και βρίσιμο... Από την μία μου άρεζε αυτο αλλά από την άλλη όντας κορίτσι δεν μπορούσα να το καταλάβω.. Καθώς μεγάλωσα και έμπλεξα με παρέες αγοριών άρχισαν να μ' αρέσουν αυτές οι μοναδικές στιγμές. Παρακολουθούσα ποδόσφαιρο και μέρα με την μέρα ενημερωνόμουν όλο και πιο πολύ για τις ομάδες και μου άρεζε να ασχολούμαι μ' αυτό. Ίσως να ήθελα να ζησω αυτές τις στιγμές των αντρών. Τώρα που έχω φτάσει σε μια φάση να θέλω να βλέπω συνέχεια ποδόσφαιρο και να πίνω μπύρες με παρέα, διαπιστώνω ότι οι άντρες έπαψαν να ασχολούνται τόσο όσο παλιά. Ο καθένας πλέον έχει μία Νόβα σπίτι του και βλέπει τον αγώνα μόνος του... Εξαιρούνται τα πολύ μεγάλα ντέρμπι (τύπου Παο-Ολυμπιακος) και αυτοί που δεν έχουν Νόβα!...
Θυμάμαι στους αγώνες της εθνικής όλοι μαζευόμασταν στο μπαλκόνι με στρωμένο χαλί κατω και με μπολικες μπύρες.. Αγόρια, κορίτσια.. Άλλοι σχολιάζαν το ποδόσφαιρο και άλλες τους ποδοσφαιριστές.. Ήταν κάποιες από τις ξεχωριστές μου στιγμές. Και από τότε άρχιζε να μ'αρέσει το άθλημα.
Αλλά τώρα απλά είναι ένα μάτς στην τηλεόραση και ένα αποτέλεσμα. Χάθηκε αυτή η μαγεία που είχα...

Χαλι άνευ τονισμού...

Είπα να καθαρίσω σήμερα...
Καλά ακούσατε! Καλά σας λέω είμαι, ντεεε... (Αυτό ειναι και σχετικό ομως).


Αποφάσισα λοιπόν να σηκώσω την φλοκάτη για να ρουφήξω κάθε σκουπιδάκι και κάθε μικροοργανισμό που κατοικούσε κανα μήνα εκει κάτω. Με το που κοίταξα κάτω απ' αυτήν, αντίκρυσα μια μικρή πολιτεία.. (Όχι απαραίτητα βρωμιάς!) Όνειρα, εκπλήξεις και αναμνήσεις. Παιδί καθώς υπήρξα, χωνόμουν κάτω από τα χαλιά όταν παίζαμε κρυφτό. Είχα την εντυπωση ότι μπορούσα να ξεγελάσω τους άλλους και να τους παιδέψω μέχρι να με ανακαλύψουν.. Το χαλί μου ηταν το καταφύγιο όταν είχα κάνει καμια αταξία ή ζημιά. Πάντα θεωρούσα (ακόμα και τώρα που μεγάλωσα) ότι μπορώ να κρύβομαι κάτω από χαλιά ή κουβέρτες και ετσι να χω μια κάποια ασφάλεια.
Εκτός από τις αναμνήσεις, μου επιφύλαξε και μια έκπληξη η συγκεκριμένη κίνηση. Βρήκα μια παλιά φωτογραφία. Δεν έχει σημασία τι απεικόνιζε. Σημασία είχε αυτό που μου προκάλεσε.. Τόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα γύρω μου? Πως ήμουν πριν 3 χρόνια και πως είμαι τώρα. Πως σκεφτομουν τότε και πως τώρα. Δεν ξερω γιατι συγκινήθηκα τόσο. Με έπιασαν στα καλά καθούμενα λυγμοί. Κατέβασα το χαλί και μαζί του κάθε όνειρο που είχα παλιά. Κάθε ανάμνηση χώθηκε και πάλι στις τριχούλες της κόκκινης φλοκάτης μου.

"Κόκκινα" όνειρα θα κάνω μόνο πάνω του από δω και πέρα!

Συνέχιζα να καθαρίζω το υπόλοιπο δωμάτιο χωρις να κοιτάω την φλοκάτη. Ημουν ακόμα έκπληκτη...

Spam...

Για σας που εχετε το παιδί μέσα σας (ξέρετε..αυτο το κωλοπαιδο..που ζηταει μονο παιχνιδια...και ζαλίζει τον κόσμο με την 'εγωκεντρικότητά' του...) υπάρχει αυτή η σελίδα..

National Georgaphic Kids

...με ενημερωτικά βίντεο για την σωστη διαπαιδαγώγησή σας.. με κινούμενα σχέδια για την ευχαριστη στιγμή σας.. και με μπόλικες εικόνες και ζωγραφιές...

Have a nice περιπλάνηση...

Επιστροφή στην μοναδική μου φίλη την Καθημερινότητα!...

Ήταν, λέει, μια μέρα όπως τις άλλες. Έφυγα αργά από τη δουλειά, ήπια στο σπίτι το ποτό της χαλάρωσης, φάγαμε μετά των γονιών και πορεύτηκα στο κρεβάτι για τον ύπνο του δικαίου. Με τον Μορφέα, έχουν να λένε, και προσωπικά ουδόλως το αμφισβητώ, διατηρώ πολύ καλή σχέση. Γι' αυτό και δεν χρειάστηκε πολύ για να με υποδεχτεί στις αγκάλες του... Σε 'κείνη όμως την τόσο γαλήνια στιγμή, οι τρομακτικές μουσικές των εκτάκτων δελτίων ειδήσεων, ήχησαν στ' αυτιά μου... Μια παρουσιάστρια, απ' αυτές που συνήθως δεν καταλαβαίνουν και πολύ τι διαβάζουν, βγήκε ακόμα πιο συγχυσμένη στην οθόνη κι άρχισε, με φοβερό άγχος, να ανακοινώνει την έκτακτη είδηση. "Σε μια ακόμα κίνηση εντυπωσιασμού προχωρά η Θεσσαλονίκη. Μετά τα έργα για το μετρό, αρχίζουν να ανακαινίζονται κτίρια, δρόμοι, πάρκα και δάση. Ήδη η νομαρχία κινήθηκε δραστικά για την καθαριότητα της πόλης, συμμετέχοντας εθελοντές από όλες τις περιοχές. Από αύριο ξεκινάν να δουλεύουν τα μηχανήματα για την απορρύπανση του Θερμαικού. ...", σάστισα για λίγο... Που είμαι? Τι κάνω? Έτριψα καλά καλά τα μάτια μου και πριν κουνήσω το κεφάλι μου για να νιώσω αν βλέπω καλά, η παρουσιάστρια συνέχισε να μονολογεί. "...Ο Πρωθυπουργός θα παραβρίσκεται για λίγες μέρες στην πόλη για τα τελικά σχέδια της αναβάθμισης της Θεσσαλονίκης. Για τα νεότερα θα σας ενημερώσουμε στο κεντρικό δελτίο των 9."
Δεν μπορεί!...είπα και πετάχτηκα ιδρωμένη απο το κρεβάτι. Έριξα μια ματιά απ' το παράθυρο. Ευτυχώς, όλα ήταν στη θέση τους. Τα σκουπίδια, οι λακούβες στους δρόμους, τα παλιά κτίρια... Ανακουφίστηκα! Όνειρο ήτανε...

Αργεντίνικο Πάθος...

Το τανγκό (τάνγκο στα ισπανικά) είναι είδος μουσικής και χορού αργεντίνικης προέλευσης. Η πραγματική προέλευση της μουσικής του τανγκό είναι τόσο περίπλοκη όσο και το ίδιο το τανγκό. Οι Γάλλοι αποικιοκράτες στη Δομηνικανή Δημηκρατία γύρω στον 18ο αιώνα χρησιμοποιούσαν τους σκλάβους σα μουσικούς, ενώ εκείνοι χόρευαν "la contre dance", κάποιο γαλλικό είδος μουσικής από το οποίο προήλθε ο αντίστικτος ρυθμός του τανγκό. Οι ίδιοι σκλάβοι έπαιζαν μουσική και για δική τους ευχαρίστηση, ταξίδευαν και επηρεάστηκαν σημαντικά από την κουβανική μουσική και τη συγγενική -μουσικά- ισπανική θαρθουέλα. Το πρώτο τανγκό που ηχογραφήθηκε ήταν του Άνχελ Βιγιόλδο (Angel Villoldo), ερμηνευμένο από τη Γαλλική Εθνική Φρουρά στο Παρίσι. Ο Βιγιόλδο δεν είχε άλλη επιλογή από το να ηχογραφήσει στο Παρίσι γιατί εκείνο τον καιρό στην Αργεντινή δεν υπήρχε στούντιο ηχογραφήσεων. Τα πρώτα τανγκό παιζόντουσαν από μετανάστες στο Μπουένος Άιρες και το Μοντεβιδέο. Η πρώτη γενιά των ερμηνευτών τανγκό ονομάζονταν "Guardia Vieja" (η Παλιά Φρουρά). Μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, αυτό το κράμα ευρωπαϊκής, αφρικανικής και μουσικής σαλονιoύ ακουγόταν σε όλο το μητροπολιτικό Μπουένος Άιρες. Πέρασε καιρός μέχρις ότου διεισδύσει σε πιο "καλούς κύκλους": στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν η αγαπημένη μουσική τραμπούκων και μαφιόζων που επισκέπτονταν τους οίκους ανοχής, σε μια πόλη με περίπου 100.000 περισσότερους άντρες από γυναίκες (το 1914). Οι πολύπλοκοι χοροί που προήλθαν από αυτή την πλούσια μουσική αντικατοπτρίζουν τη συνήθεια των ανδρών να χορεύουν τανγκό σε ομαδες, εκδηλώνοντας τόσο τον ανδρισμό όσο και τη σεξουαλική επιθυμία τους, δημιουργώντας το ξεχωριστό μίγμα ευαισθησίας και επιθετικότητας του τανγκό. Η μουσική παιζόταν με όργανα που μπορούσαν εύκολα να μεταφερθούν: τρίο φλάουτο-κιθάρα-βιολί, με το μπαντονεόν (Εικόνα 1) να φτάνει περί τα τέλη του 19ου αιώνα. Η διάδοση του μπαντονεόν οφειλόταν πρωτίστως στον Εδουάρδο Αρόλας, ενώ ο Βισέντε Γκρέκο καθιέρωσε το σεξτέτο για το τανγκό, αποτελούμενο από πιάνο, κοντραμπάσο, δύο βιολιά και δύο μπαντονεόν. Όπως πολλά άλλα είδη λαϊκής μουσικής, το τανγκό συνδέθηκε με τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα και οι πιο εύποροι Αργεντίνοι προσπάθησαν να περιορίσουν την επίδρασή του. Παρά την περιφρόνηση, μερικοί το υποστήριξαν θερμά, όπως ο συγγραφέας Ρικάρδο Γκουιράλδες. Ο Γκουιράλδες έπαιξε ρόλο στη διεθνή απήχηση του τανγκό, το οποίο κατέκτησε τον κόσμο μέχρι το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, και έγραψε το ποίημα "Tango" στο οποίο περιγράφει τη μουσική ως τον "παράφορο έρωτα ενός τύραννου, που με ζήλεια φρουρεί την κυριαρχία του, σε γυναίκες που έχουν παραδοθεί υποτακτικά, σαν υπάκουα ζώα"...

Περισσότερες πληροφορίες: Βικιπέδια

Girls Vs Boys......

.wc.

Ladies Only ---------------------- Gentlemen Only

Η τέχνη των τρελών...

Ο όρος τέχνη του περιθωρίου περιγράφει καλλιτεχνικά έργα που δημιουργούνται έξω από τα όρια της γνωστής τέχνης, από ανθρώπους που δεν έχουν άμεση σχέση με τους καλλιτεχνικούς κύκλους. Το καλλιτεχνικό αυτό είδος ήρθε στην επιφάνεια από τον Γάλλο ζωγράφο και γλύπτη Ζαν Ντιμπιφέ (Jean Dubuffet), ο οποίος το περιέγραψε με τον όρο Art Brut (Ωμή Τέχνη), επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του κυρίως στα έργα των έγκλειστων σε ψυχιατρικά ιδρύματα. Αργότερα, από τον κριτικό τέχνης Ρότζερ Κάρντιναλ, χρησιμοποιήθηκε ο όρος Outsider Art (τέχνη του περιθωρίου ή, πιο ελεύθερα, τέχνη των απέξω), που σήμερα συμπεριλαμβάνει και δημιουργίες καλλιτεχνών που δεν έχουν κάποιο ψυχικό πρόβλημα. Κατά κανόνα, αυτοί που εντάσσονται στο ρεύμα έχουν ελάχιστη έως καμία επαφή με τον κόσμο της τέχνης και συχνά χρησιμοποιούν πρωτότυπες τεχνικές ή υλικά. Πολλά έργα περιγράφουν ακραίες διανοητικές καταστάσεις, αντισυμβατικές ιδέες ή περίπλοκους φανταστικούς κόσμους. Από το 2000 το EUWARD, το Ευρωπαϊκό Βραβείο Ζωγραφικής και Χαρακτικής για Καλλιτέχνες με Πνευματική Αναπηρία συμβάλλει στη διεθνή προβολή αυτού του είδους τέχνης. Η τέχνη του περιθωρίου έχει πλέον αναδειχθεί σαν εμπορικά επιτυχημένο είδος-από το 1992 διοργανώνεται στη Νέα Υόρκη το Outsider Art Fair, παζάρι με έργα του είδους. Έτσι, μερικές φορές ο όρος χρησιμοποιείται καταχρηστικά για να προωθήσει το έργο ανθρώπων που απλά δεν ανήκουν στον "κόσμο της τέχνης", ανεξάρτητα από τις συνθήκες δημιουργίας ή το περιεχόμενο των έργων τους.Το ενδιαφέρον για την τέχνη των έγκλειστων σε ψυχιατρικά ιδρύματα άρχισε να αναπτύσσεται στη δεκαετία του 1920. Το 1921, ο Δρ. Βάλτερ Μοργκεντάλερ κυκλοφόρησε το βιβλίο του Ein Geisteskranker als Künstler (Ένας ψυχασθενής ως καλλιτέχνης) για τον Άντολφ Βέλφλι, έναν ψυχωτικό ασθενή που παρακολουθούσε. Ο Βέλφλι είχε αρχίσει αυθόρμητα να ζωγραφίζει, κι αυτή η δραστηριότητα φαινόταν να τον ηρεμεί. Το πιο σημαντικό έργο του είναι ένα εικονογραφημένο έπος 45 τόμων, όπου διηγείται την κατά φαντασίαν ιστορία της ζωής του. Με 25.000 σελίδες, 1600 εικονογραφήσεις και 1500 κολάζ, αποτελεί μνημειώδες έργο. Ο Βέλφλι δημιούργησε επίσης ένα μεγάλο αριθμό μικρότερων έργων, κάποια από τα οποία πουλήθηκαν ή δωρήθηκαν. Το έργο του εκτίθεται στο Ίδρυμα Άντολφ Βέλφλι στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Βέρνης. Το 1922 εκδόθηκε επίσης το βιβλίο Bildnerei der Geisteskranken (Τέχνη των ψυχικά ασθενών) από τον Δρ. Χανς Πρίντσχορν.

Πηγή: Βικιπέδια