"Ευλογημένες γενιές", ακούω και μου φωνάζουν κάτι πεισματάρηδες μεσήλικες με κοτσίδα.
"Καλά! Πάρτε αγκαλιά την νοσταλγία σας, νανουρίστε την, χαϊδολογήστε την, κανακέψτε την όσο αντέχουν οι μελό διαθέσεις σας και μετά, αν θυμηθείτε, δείτε και κανά ημερολόγιο", καγχάζουν κάτι φρέσκες, ολόδροσες φωνές.
Κατά βάθος βέβαια, οι νέες γενιές να μας βλέπουν με συγκατάβαση.
Είναι αυτοδικαιωμένα τα αισθήματά μας -μαζικά αισθήματα γι αυτή τη γενιά- αλλά και οι πλάνες μας -πλάνες λαϊκές-.
Μα, σκέψου τώρα! Ιδρωμένες ανάσες σ' εκείνες τις αλησμόνητες καρακιτσάτες ντίσκο, απαύγασμα αισθητικής, με τα εκτυφλωτικά φωτορυθμικά και τα αστραφτερά λαμπιόνια. Ή πάλι, σε κάποιο πάρτι - ο φίλος μιας φίλης έχει έναν φίλο που κάπου, σ' ένα σπίτι... - από κείνα τα ασυναγώνιστα, τα χιλιοπαινεμένα πάρτι, όπου ξεδιπλώναμε τα απαρηγόρητα ερωτικά μας βράδια φαντασιώνοντας το αγόρι απέναντι, που δεν κάνει και μια κίνηση να πάρει η ευχή!
Τι βραδιές! Θάλασσα το άγχος για μας τα κορίτσια, μην τυχόν και παραβούμε το όριο της ώρας (δεσποτικοί μπαμπάδες που άραγε, τι γεύθηκαν από τη λειψή, καλοκουρδισμένη ζωή τους). Μπαμπάδες! Φαντάζομαι γεύθηκαν τη χαρά του ηδονοφύλακα, φρόντισαν να μην απολαμβάνει κανείς, ώστε να μειώνεται το άγχος της δικής τους στέρησης.
Αναπόφευκτα λοιπόν, σκέφτομαι τα σημερινά παιδιά. Δεν είμαι τόσο αισόδοξη γι αυτούς. Απόκοψαν το σεξ από τον έρωτα - εντάξει. Κατάλαβαν ότι θέλει πολλούς συντρόφους η πληρότητα, άλλος έχει την τεχνική, άλλος το συναίσθημα, άλλος την γεννήτρια επιθυμίας - εντάξει.
Δεν υπάρχουν φύλα, υπάρχουν ρόλοι - εντάξει. Αλλά έγινε τούτο από μια τάση πανηδονισμού; Ή από φόβο μην τυχόν και ξυστεί η επιφάνεια κι αναγκαστούν να διαχειριστούν το όποιο βάθος των πραγμάτων;
Τουλάχιστον εμείς προλάβαμε και γράψαμε "We are on a road to nowhere, come on inside…" και κάναμε την απόγνωση γιορτή!
Talking Heads - Road to Nowhere
της Μαρίας Παναγιωτάκη
Εβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε; Άλλαξαν τ' ανεμολόγια, και οι ορίζοντες..
Εφουμάραμ' ένα βράδυ....
Πως θα σας φαινόταν να πηγαίνατε κάπου ήσυχα και όμορφα να δειπνήσετε και συνάμα να σας συνοδεύει και μιά καλή λαϊκή/ρεμπέτικη μουσική? Πόσο περισσότερο όταν αυτή αποτελείται από ...ζωντανούς μουσικούς!!!
Ναι... ναι... ζωντανοί μουσικοί....
Όχι σαν κάτι 'ψόφιους' που ακούμε στα τσιπουράδικα.. Φωνές είναι αυτές? Τς..τς...
Εδώ μιλάμε για ζωντάνια! Δεν γίνεται να ακούς το "Ψεύτη ντουνιά και άπιστε, δεν έχεις μπιστοσύνη, ούτε Θεό φοβάσαι πια, ούτε δικαιοσύνη" (Καναροπούλου Μαρίκα ή Τουρκαλίτσα. 1934) και να το λες 'πεθαμένα'. Σκοτώνεις το κομμάτι....
Radiohead - Creep...
When you were here before,
Couldn't look you in your eye
You're just like an angel,
Your skin makes me cry
You float like a feather
In a beautiful world
I wish I was special
You're so fucking special
But I'm a creep,
I'm a weirdo
What the hell am I doin' here?
I don't belong here
I don't care if it hurts,
I wanna have control
I want a perfect body
I want a perfect soul
I want you to notice
when I'm not around
You're so fucking special
I wish I was special
But I'm a creep
I'm a weirdo
What the hell am I doin' here?
I don't belong here, ohhhh, ohhhh
She's running out again
She's running out
She run run run run...
run...
Whatever makes you happy
Whatever you want
You're so fucking special
I wish I was special
But I'm a creep,
I'm a weirdo
What the hell am I doin' here?
I don't belong here
I don't belong here...
Οι Σέρρες είχαν την δική τους ιστορία...
...για μένα.
Έξι τρελόπαιδα κι εγώ. Ο καθένας ξεχωριστός και ιδιαίτερος. 4 αγόρια και 3 κορίτσια. Μια πάρεα που δύσκολα θα ξεχάσω.
Η αρχή έγινε στα θρανία της αίθουσας 105, αναμένοντας έναν καθηγητή. Η μανία της Ν. να γνωρίσει το πίσω θρανίο ήταν το μεγάλο βήμα. Χάρης αυτό το βήμα, κατάφερα να περάσω 3,5 ξένοιαστα χρόνια. Αμέτρητα ξενύχτια, πολλά clubing, μοναδικές βραδιές στα παγκάκια και πολλά χουχουλιάρικα χειμωνιάτικα απογεύματα στο σπίτι της Ν. με νες-καφέ και συζητήσεις (ή κουτσομπολιά).
Το Τει:
Το πρώτο καιρό είμασταν πιο συνεπείς στα μαθήματα μας. Εγώ τα παρακολουθούσα όλα (και τι καταλαβα?...). Οι υπόλοιποι το πολύ να μην πήγαιναν σε κανα δυό-τρία. Αυτό βέβαια μέχρι το 5ο εξάμηνο. Μετά αερώσαμε αρκετά τις συναντήσεις μας με το μεγάλο αυτό κτίριο γιατί τύχαινε να είναι πάνω από το κυλικείο, που μάζευε καλό και ωραίο κόσμο.
Το περισσότερο γέλιο το ρίχναμε στην αρχή κάθε εξαμήνου που βγαίναν τα αποτελέσματα από την δήλωση εργαστηρίων. Δηλαδή, ποιοί μπήκαν σε ποιό εργαστήριο. Όσοι μπαίναν στα εργαστήρια των 8:00 ή 9:00 ήταν αυτοί που τρώγαν το δούλεμα. Ειδικά όταν το δηλώναν ως τελευταία επιλογή..
Η συνεργασία και η βοήθεια του καθενός στις εξεταστικές ήταν κάτι που μου άρεζε πολύ. Μαζευόμασταν σε ένα σπίτι, καθόμασταν στην 'στρογγυλή τραπέζη', και κατεβάζαμε ο καθένας ιδέες για το πως μπορεί να λύνονται οι ασκήσεις. Η συζήτηση πάντα ξέφευγε. Συνήθως προς την Μόνικα (ναι...την γνωστή κουκλάρα ηθοποιό..).
Δεν θα παραλείψω να πω ότι ήμουν φαν του σκονακίου. Τα κατάφερα καλά ως τώρα και δεν είχα καμία αναπάντεχη συνάντηση.
Η ζωή στην πόλη...
...ήταν αρκετά καλή στην αρχή, εφόσον είχαμε επιλογές να πάμε να βολτάρουμε σε πολλά μέρη μέχρι να τα βαρεθούμε. Μετά από 2 χρόνια (ή και λιγότερο) άρχισε να μας γίνεται ήδη βαρετή. Οπότε, βρίσκαμε ευκαιρίες και ταξιδεύαμε και σε κοντινές μεγαλουπόλεις. Καβάλα, Βέροια, Κερκίνη και Δράμα (στην οποία τελευταία δεν παρεβρισκόμουν).
Οι παράξενες δραστηριότητες μας και τα 'ψώνια' μας...
..ήταν συνήθως η φωτογράφηση. Αμέτρητες φωτογραφίες 'καλλιτεχνικές' και μη. Άλλες όταν τρώγαμε στην λέσχη, άλλες όταν πετυχαίναμε την συναρμολόγηση των pc στο ΤΕΙ, άλλες αποκριάτικες, αρκετές τρελές ή συναισθηματικές και πολλές πειραματικές. Πειραματιζόμασταν με οτιδήποτε χαζό μας ερχόταν στο μυαλό. Είτε με τα ποτήρια με τους μισοτελειωμένους καφέδες, είτε με τον παπαγάλο (ο αλάχ να τον κάνει...σόρυ Πάνο μου..αλλα..), είτε με περούκες, ακόμα και με τα φαγητά της λέσχης.
Επόμενη δραστηριότητα ήταν το μπάσκετ. Τα θεϊκά σουτ του Πάνου, οι αποκρούσεις του Ν. και το σκορ που ήταν συνήθως κατά μου (..χμμ.. τώρα το συνηδειτοποίησα..).
Φυσικά δεν γλύτωσαν από μας και οι καλλιτεχνικές ανησυχίες. Αυτές ξέσπασαν κυρίως στην Α. και στην Ν. μέσω της ζωγραφικής και της μουσικής. Πόσοι στίχοι της στιγμής γίναν επιτυχίες και πόσες φάτσες (πετυχημένες και μη) γίναν στόλισμα στις πόρτες των δωματίων μας.
Οι διακοπές μας...
...δεν περιείχαν ποτέ και τους 7 μας. Πάντοτε κάποιος έλειπε. Παρ' όλα αυτά, ήταν αξέχαστες. Οι καλοκαιρινές εξορμήσεις μας, η Βεργιά, τα Βρασνά και το Πολύχρονο, ήταν η ευκαιρία να περάσουμε πολλές μέρες μαζί και πάλι.
Οι αντιπαραθέσεις...
Πράσινη ή Amstel, Musicmatch ή Winamp, Ξανθιές ή Μελαχροινές, Αρχοντας των Δαχτυλιδιών ή Λάμψη, ήταν τα συνήθη θέματα του Ν. και του Π. Οι υπόλοιποι απολαμβάναμε να τους παρακολουθούμε. Φυσικά και ποτέ δεν καταλήγαν κάπου οι συζητήσεις αυτές, αλλά μας χαρίζαν άφθονο γέλιο.
Μαλώματα...
..δεν θυμάμαι να είχαμε. Κι αν είχαμε, ήταν χαζομαρούλες τις οποίες ξεχνούσαμε την επομένη. Σχέσεις και έρωτες...
...περιπετειώδεις. Κάποιοι για να τους θυμάσαι και καποιος για να τον ξεχνάς (έστω κι αν μάζεψε τις περισσότερες πιπεράτες συζητήσεις και κουτσομπολιά). Οι πρώτες μας ερωτικές εμπειρίες...
Ο ελεύθερος χρόνος...
...ήταν περισσότερος από τον περιορισμένο. Περνούσε, συνήθως, πολύ ιδιαίτερα. Τα βράδια μαζεύομασταν και βλέπαμε ταινίες, παίζαμε "Δολοφόνο" ή "Μπλόφα",παντομίμα, τάβλι με στοιχήματα, επιτραπέζια παιχνίδια, ή αν δεν λιώναμε στους καναπέδες, βγάζαμε και καμιά φωτογραφία.
Τα βράδια του καλοκαιριού μας βρίσκαν στα μπαλκόνια να κουτσομπολεύουμε τρώγοντας Τάσο Τοοοστ ή Παρίσνικο. Σπανιότερα ψήναμε ή μαγειρεύαμε.
Το 2004 παρακολουθούσαμε την Εθνική ποδοσφαίρου από το μπαλκόνι του Π. με στρωμένο χαλί, μαξιλάρες και μπύρες. Χαρακτηριστικό γεγονός η αποχή του Πάνου ο οποίος διάβαζε Αρχιτεκτονική Η/Υ. (Θου Κύριε, φυλακίν το στόματι σου..).
Οι καφετέριες...
Αγαπημένη του δεύτερου εξαμήνου, το Cozi. (οπου δούλεψα αρχικά)
Αγαπημένη του τρίτου εξαμήνου, το Σούσουρο. (in φοιτητικομάγαζο που έκανε την αρχή του ο Πάνος)
Επόμενες αγαπημένες το Μποέμ (πέρασα για λίγο κι απο κει..), το Susami (με την θεϊκή ζεστή σοκολάτα) και περισσότερο απ' όλες το Fairy Tale. Σταθμός για μένα, εφόσον ολοκληρώθηκε η 'καριέρα' μου στο service.
Και στην μετα-σερραική ζωή, το ΟΜΜ.
Πάντα όμως ήταν ιδιαίτερα. Με το χιούμορ του καθενός, την παραξενιά του και την γκρίνια του.
Ελπίζω να μην χαθούμε ποτέ (οι εναπομείναντες)...
Ν., Α., Π., Ν., Δ., Πάνος...
Τα αρχικά γράμματα αναφέρονται στον καθένα της παρέας.Και προτίμησα να μην τα αναφέρω εφόσον δεν τους εχω ρωτησει πρώτα για το αρθρο.
Λίστα 2007...
Το παιχνίδι με τους καταλόγους
Η βασική ιδέα προέρχεται από την Iαπωνέζα ποιήτρια Sei Shonagon (10ος αιώνας μ.Χ.) που στο ημερολόγιό της ("Το Βιβλίο του Μαξιλαριού") ομαδοποιούσε σε λίστες όσα πράγματα της άρεσαν ή την ενοχλούσαν.
5 πράγματα που καθησυχάζουν
* η ίδια απάντηση στην ίδια ερώτηση* το φαγητό που σε περιμένει μετά την δουλειά
* η επιβεβαίωση στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας
* η υπόσχεση ενός φίλου
* τα κρυμμένα χρήματα στο διπλοκλειδωμένο σεντούκι
4 συνηθισμένα όνειρα
* στο σπίτι μου υπάρχουν μυστικές πόρτες και πίσω τους άγνωστα δωμάτια και άλλες πόρτες
* αιωρούμαι στον αέρα και μαζί μου παίρνω αυτά που αγαπώ
* γίνομαι αόρατη και αναστατώνω τον κόσμο..
* ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο με ένα σάκο αναμνήσεις
5 ευχάριστοι ήχοι:
* το αεράκι που χώνεται απ το παράθυρο το καλοκαίρι
* η γρατζουνιά της κιθάρας στο αγαπημένο μου σόλο
* το σκίσιμο χαρτιού από δώρο που ανοίγει
* το 'πουρρρρ' από το σκυλάκι σου..
* η τελευταία ρουφηχτή ανάσα πριν τον οργασμό
5 οδυνηρές εκπλήξεις* η ταινία που σ'απογοήτευσε σάρωσε στα όσκαρ
* το γατάκι που σου τριβόταν, σου δαγκώνει το χέρι καθώς πας να το χαιδέψεις
* σπαει το τακούνι λιγο πριν συναντηθείς με το αμόρε
* ο εξεταστής στην οδήγηση που ήθελες να λαδώσεις είναι τίμιος
* η κολλητή σου σε απορρίπτει ενα μήνα τώρα γιατί βρήκε 'αλλού' ενδιαφέρον
6 καταστάσεις που δεν αντέχω να θυμάμαι
* τους παιδικούς τρόμους
* το χωμάτινο πρόσωπο του πατέρα
* την κακία του οδοστρώματος που μου γδαρε τα γόνατα μου
* την απομάκρυνση μου από μερικούς φίλους
* την άθλια κόμμωση μου στο λύκειο
* την μουρμούρα της μάνας μου όταν είμαι στις μαύρες μου
3 δυνατά χρώματα
* το μωβ του Βαν Γκόγκ
* το κόκκινο του εραστή μου
* το απόλυτο μαύρο των Metallica
1 σκέψη για παρηγοριά
* αν αυτή τη στιγμή δεν πονάς πουθενά - σκέψου πόσοι σε ζηλεύουν
9 φράσεις που με γεμίζουν ανησυχία
* Η πολιτεία έχει πάρει όλα της τα μέτρα
* Ο γιατρός θα το δει μόνο - μπορεί να μην χρειάζεται επέμβαση
* Το έβγαλα δοκιμή και δεν άκουσα κανένα θόρυβο
* Τα χρήματα τα καθυστερεί η τράπεζα
* Άνοιξε το στόμα καλά - δεν θα σε πονέσω καθόλου
* Μα φυσικά και αγαπώ μόνον εσένα
* Θα σας πάρουμε εμείς στο τηλέφωνο
* Μια χαρά φαίνεσαι σήμερα
* Θα τα πούμε
1 ενοχή
* άργησα καιρό να του γράψω και η επιστροφή έγραφε "απεβίωσεν"
Που να σαι τώρα....
Mal du départ...
«Πολλά είναι τα πρωινά που ξυπνάω με γεύση ματαιότητας και θανάτου. Όμως είναι και άλλα όπου με διακατέχει μία έντονη επιθυμία απόδρασης. Ονειρεύομαι πως, σιωπηλά, χωρίς κανείς να με πάρει μυρωδιά, μαζεύω μερικά απαραίτητα πράγματα και εξαφανίζομαι. Το που πάω δεν έχει σημασία και αλλάζει από ξημέρωμα σε ξημέρωμα: άλλοτε λιάζομαι σε εξωτικά μέρη και άλλοτε χάνομαι σε μεγαλουπόλεις. Σημασία έχει ότι φεύγω. Αυτή η λαχτάρα της φυγής είναι τόσο έντονη που με πονάει σωματικά».
(Οι Δρόμοι μου, σελ. 652 «Φεύγοντας Ακίνητος»).
Απόσπασμα από το blog του Νίκου Δήμου
Μπας και ομορφύνουμε αυτόν τον τόπο...
Τώρα πια όχι μόνο για χόμπιτς...
Η ιδέα για τις 'πράσινες στέγες' γίνεται όλο και πιο αρεστή. Μπορούμε να ελαχιστοποιήσουμε τους λογαριασμούς μας, μεγιστοποιώντας την ομορφιά του αστικού τοπίου. Και κάθε μέρα θα είναι πιο ευχάριστη ζώντας σε ένα σπίτι όπου γύρω-γύρω μεγαλώνουν φυτά.
Οι 'Βλαστικές' ή 'Πράσινες στέγες' αποτελούνται από μια στρώση από αληθινά φυτά στην κορυφή της δομής και από άλλα αδιάβροχα στοιχεία. Υπάρχουν δύο τύποι πράσινων στεγών, οι περιορισμένες και οι εκτεταμένες.
Οι περιορισμένες πράσινες στέγες έχουν συχνά ένα εδαφολογικό βάθος ενός ποδιού ή περισσότερο, και απαιτούν τα ουσιαστικά δομικά στοιχεία για να υποστηρίξουν το βάρος ολόκληρης της στέγης. Οι περιορισμένες στέγες μπορούν να στηρίξουν ένα ευρύ φάσμα των φυτικών ειδών και να απαιτήσουν, χαρακτηριστικά, ένα δίκαιο ποσό κανονικής συντήρησης. Λόγω των πρόσθετων απαιτήσεων που επιβάλλουν, οι περιορισμένες στέγες χρησιμοποιούνται λιγότερο από τις εκτεταμένες στέγες.
Οι εκτεταμένες στέγες είναι πολύ πιό ρηχές (συγκεκριμένα μόνο 2-4 ίντσες βάθος) και φυτεύονται με τα ιδιαίτερα ανθεκτικά φυτά. Τα τελευταία 50 έτη περίπου, αυτό το είδος στέγης αναπτύσσεται ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Αλλά τώρα γίνεται όλο και πιο κοινό στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Καταρχήν, βοηθούν στην μείωση διαρροής νερού (βροχής) από τις στέγες. Στις ελαφριές βροχοπτώσεις ένα τέτοιο κτίριο μπορεί να μην έχει καν διαρροή νερού από τους σωλήνες. Οι πράσινες στέγες προστατεύουν επίσης τη μεμβράνη στεγών από το φως του ήλιου, το οποίο καταστρέφει το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο. Έχοντας φυτά σε όλο το πλάτος της σκεπής, προστατεύεται το υλικό της από τυχόν ζημιές και φθορές.
Η πρασινάδα κρατά την στέγη δροσερή, κάτι το οποίο είναι κατάλληλο για τα μέρη όπου η θερμοκρασία είναι υψηλή. Αυτό μπορεί να είναι ευεργετικό για το κτίριο, στο να δροσίζει τον χώρο. Μια πράσινη στέγη είναι επίσης πηγή οξυγόνου και παρέχει βιότοπο για μερικά πουλιά. Τα πουλιά και τα έντομα μπορούν να βρούν τα σπίτια ευκολότερα στο περιβάλλον διαβίωσης μιας πράσινης στέγης, όπου μια συνηθισμένη στέγη είναι σχεδόν άγονη. Και ναι, είναι δυνατό ακόμα και να βοσκούν γίδες.
Από τι κατασκευάζεται μια τέτοια στέγη?
Αρχίζοντας από την κορυφή, μια εκτεταμένη πράσινη στέγη έχει ένα στρώμα από χόρτο, το οποίο είναι γνωστό ως sedum. Αυτό αναπτύσσεται κανονικά, έχει ρηχές ρίζες και είναι ανεκτικό στην ξηρασία. Υπάρχουν ποικίλα sedum, με διαφορετικό χρώμα και με διαφορετικά ανθίσματα, έτσι ώστε μια στέγη να έχει μια ξεχωριστή εμφάνιση, χωρίς να υπάρχει μονοτονία σ' αυτήν. Το χόρτο αυτό έχει μεσαίο ύψος, είναι κατασκευασμένο από ένα μίγμα ελαφριών χωμάτων, το vermiculite, και από άλλα υλικά που παρέχουν ένα καλό περιβάλλον για το sedum.
Το ρηχό βάθος του χόρτου βοηθά στην κράτηση των ζιζανίων από την 'διαμονή' τους στη στέγη, δεδομένου ότι τα περισσότερα ζιζάνια δεν μπορούν να επιζήσουν στους ξηρούς και ρηχούς εδαφολογικούς χώρους. Υπάρχει επίσης ένα στρώμα αποχέτευσης (για να επιτρέψει στο υπερβολικό ύδωρ να κινηθεί ελεύθερα) και ένα στρώμα φραγμού ρίζας, το οποίο κρατά τις ρίζες από τη διείσδυση τους στην στέγη.
