Ηταν αναγκη να συμβει και σε μενα...

..ειπε ο Αλκινοος εκεινη την μαγικη νυχτα που ..συναντηθηκαμε μετα απο χρονια.
Στον γεμάτο χώρο του Principal με συνοδοιπόρους τους σημαντικούς μουσικούς και καλούς φίλους του Σωτήρη Λεμονίδη στο πιάνο και στα πλήκτρα, Γιώργο Καλούδη στο ηλεκτρικό και ακουστικό τσέλο και τη κρητική λύρα και Μιχάλη Καπηλίδη στα τύμπανα, (ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα θα παίξει ο ίδιος) σε ένα πρόγραμμα με ιδιαίτερο ήχο και ανατρεπτικές ενορχηστρώσεις, παρουσίασε τα καινούργια τραγούδια του και επαναπροσέγγισε την παλαιότερη δισκογραφία του.
Μια από τις καλύτερες συναυλίες ελλήνων τραγουδοποιών που έχω ζήσει. Με πανδαισία χρωμάτων και μουσικών που σε ταξιδεύουν αναμφισβήτητα μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Ακόμα και τα πιο πολυακουσμένα κομμάτια του είχαν κάτι ξεχωριστό που τα άκουγες σαν την πρώτη φορά.
Θα μαρτυρήσω ότι δάκρυσα κάποιες φορές (χωρίς να το ξέρει ο φίλος μου). Τώρα πως εξηγείται αυτό δεν ξέρω. Ίσως για αυτά που σκέφτομαι τελευταία, ίσως να ήταν συγκινητική η στιγμή, η συναυλία. Τι να πω.. Παντως οι στίχοι είναι κάτι παραπάνω από ποίηση. Είναι όλα όσα δεν μπορούμε να πούμε με λόγια. Κι αν μπορούμε, σίγουρα δεν τα περιγράφουμε τόσο όμορφα και λιτά. Λίγο από αυτήν την ομορφιά του λόγου θα παραθέσω:

"Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει

Ότι αγαπούσα και το άφησα ότι μισούσα και το κράτησα

Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει

Τον εαυτό μου που τον ξέχασα τον μέσα μου κόσμο που έχασα"

Αδιέξοδο (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Κι αν μου πει πως δε σου φτάνω

θα ντραπώ και θα πω

ότι ξέρω πως δεν κάνω
μα θα κάνω ό,τι μπορώ"

Αύριο (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Θα σβήσω το φως κι όσα δεν σου 'χω χαρίσει

Σε ένα χάδι θα σου τα δώσω

Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω

Μες του μυαλού μου το μαύρο βυθό.....

Στα σοβαρά μην με παίρνεις είν' το μυαλό μου θολό

Είναι κι ο κόσμος μου αστείος

Κι όταν με βαρεθείς τελείως

Ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες"

Βυθός (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Απ' της ψυχής μου το ιερό ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω

γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω

κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω"
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Την σκοτεινή τη μαύρη μου την όψη χάρισέ μου

Κι αν δεν την αγαπήσω, πως θες να τη νικήσω

Με τις φωνές που άκουγες στον ύπνο μίλησέ μου

Καταραμένε φίλε μου, κι άγιε αδελφέ μου"
Edgar Alan Poe (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Έχω μία λέξη για να πω

μα είναι το στόμα μου κλειστό

και την κρατάω μέσα μου

να μεγαλώνει

Και με σκοτώνει σ' έναν ισόβιο τοκετό

το 'να μέρος το κρυφό

και νιώθω μέσα απ' τη βαθιά μου εγκυμοσύνη

αυτό που φτύνει η τεχνητή μας νοημοσύνη:

Ευγνωμοσύνη!"
Έχω μια λέξη (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Κι είπε, κι είπε ποτέ σου μην τους πεις τι άσχημοι που μοιάζουν

αυτοί που σε σιχαίνονται, μα στέκουν και κοιτάζουν

Κι είπε ποτέ σου μη κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια

γιατί καθρέπτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια"
Καθρέπτης (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

Απόψε (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)
(Γιατί δεν μπορώ να διαλέξω μόνο ένα κομμάτι...)

Τι κι αν άργησα...

...όλα για καλό γίνονται, λένε.

Μες τις δυσκολίες του καιρού και του τόπου, το γράψιμο είναι η μόνη διαφυγή.

Και τι να πρωτοπώ.. Μαζεύτηκαν πολλά από την προηγούμενη μου επαφή με το αντικείμενο.
Μια γρήγορη αναζήτηση στα πιο γνωστά portal και αντικρύζεις μεγαλόσχημους τίτλους:
"Βατοπέδι: ποιοί θα πάνε φυλακή"
"Αποβολή από την ευρωζώνη ζητεί η Μεργκελ"
"10,2 το ποσοστό ανεργίας"
" Ο πόλεμος κατά του καρκίνου δεν έχει τελειώσει "
"O Σπάθας και το σύνδρομο της προβολής"...

Είναι να μην πορεύεσαι σε έναν αρνητισμό, μια συνεχή μουρμούρα?..... Υπνωτισμένοι ακούμε γνώμες από ειδικούς, από ανεκπαίδευτους, από μεσημεριανούς..... αποκοιμιόμαστε μετρώντας πιστωτικές και δάνεια....
Στις λαϊκές, οι ίδιες και οι ίδιες συνομιλίες:

- Γεια σου Κούλα μου, τι κάνεις;
- Καλά Σούλα μου, εσυ;
- Εμ, τι να κανω... Έξοδα, πολλά έξοδα.. Πότε ο ΟΤΕ, πότε η ΔΕΗ, πότε το νοίκι, πότε το δάνειο, πότε το να το παιδί, πότε το άλλο.. Και το μαρουλάκι Κούλα μου, ξέρεις πόσο ανέβηκε; Θάνατος. Κλάψαμε και το νεκρό προχθες. Τον 14ο.

Και να θες να ξεφύγεις δεν μπορείς. Είναι που δεν σε αφήνουν να συχάσεις (που λεγε με χαλκιδικιώτικη προφορά η γιαγιά μου). Θέλει το μυαλό να ..χαθεί και δεν μπορεί. Αλλά είναι που είμαι και εγωίστρια εγώ και δεν θέλω να το βάζω κάτω. Αποσυνδέομαι από τα ΜΜΕ
και πότε με βρίσκεις μπλεγμένη στα χρώματα και στα πινέλα, πότε στις νότες που χορεύουν στο χώρο, πότε στο γρασίδι τριγυρισμένη από την Άνοιξη. Έτσι ζω την διαφυγή μου.
Και τελευταία νοιώθω τόσο έντονα να περνάν οι χρόνοι, που βιάζομαι να προφτάσω.

Παραθέτω μια γελοιογραφία από το New Yorker με σκοπό να αφυπνίσει του αναγνώστες του άρθρου.
Μεταφράζω πρόχειρα: «Καλά που ήρθες. Τίποτε δεν κατορθώνω αν δεν έχω ντεντλάιν».

Πρέπει να σου γρατζουνίσουν το ώμο με δρεπάνι για να καταλάβεις το χρόνο που περνά και χάνεται (διαχρονικός στίχος); Και τότε τι θα του πεις αυτουνού του τύπου; Δεν πρόλαβα; Δεν κατάλαβα; Χαζολόγαγα και η ώρα πέρασε; Νόμιζα ότι είχα χρόνο; Προσπαθούσα να συνηθίσω την πραγματικότητα και πέρασαν τα χρόνια;

Ζεις μόνο για το ΣΚ. Έχεις βγεί Δευτέρα να δεις τον ήλιο; Θυμάσαι πότε ήσουν ξέγνοιαστο νιάτο και ανυπομονούσες να κατέβεις στην γειτόνια να παίξεις μπάλα; Τι κι αν ήταν Τρίτη τι κι αν ήταν Τετάρτη. Θα κάτσεις να κοσκινίζεις τις μέρες; Ε, όχι δα...