Dream of you...

i feel you...
in every stone
in every leaf of every tree
you've ever grown
[that you ever might have grown]

i feel you...
in every thing
in every river that might flow
in every seed you might have sown

i feel you...
in every vein
in every beating of my heart
each breath I take
[in every breath i'll ever take]

i feel you...
anyway...
in every tear that i might shed
in every word i've never said

i feel you...

Στατιστικά...

1.000:1 απόδοση έδινε πριν από 12 μήνες το βρετανικό γραφείο στοιχημάτων William Hill σε όποιον ήθελε να στοιχηματίσει ότι θα βρεθεί ζωή σε άλλον πλανήτη μέσα σε έναν χρόνο. Την εβδομάδα αυτή που Ευρωπαίοι επιστήμονες αποκάλυψαν την ύπαρξη του «Gliese 581c», ενός πλανήτη που απέχει 20,5 έτη φωτός από τη Γη και έχει συνθήκες που μπορεί και να αποδειχτούν συμβατές με εκείνες που είναι απαραίτητες για την ύπαρξη ζωής, ο William Hill κατέβασε την απόδοσή του σε 100:1. Δηλαδή, δίνεις 1 λίρα και αν βρεθεί ζωή σε άλλον πλανήτη μέσα σε 1 χρόνο, εισπράττεις 100. Σιγά! Καλύτερη απόδοση είχε η Εθνική Ελλάδος πριν αρχίσει το Euro το 2004.

5 ώρες στην ουρά η Ανια Χίντμαρτς, Βρετανίδα σχεδιάστρια, για να αγοράσει μαζί με άλλους πελάτες του σούπερ-μάρκετ Sainsbury's, στο κεντρικό Λονδίνο, μία από τις φτιαγμένες από οικολογικά υλικά τσάντες που σχεδίασε η ίδια για να αντικαταστήσει τις πλαστικές, οι οποίες αποσύρονται για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος. 20.000 τέτοιες τσάντες, που κοστίζουν 5 λίρες η μία, πουλήθηκαν μέσα σε 1 μόνο ώρα την περασμένη Πέμπτη στα 450 καταστήματα Sainsbury's στην Αγγλία. Τον περασμένο μήνα, στο δικό της κατάστημα στο Λονδίνο, η διάσημη σχεδιάστρια πούλησε 1.000 τέτοιες τσάντες μέσα σε λίγες ώρες. Τώρα, οι τσάντες αυτές είναι τόσο περιζήτητες, που έφτασαν να πωλούνται μέχρι και 400 λίρες η κάθε μία. Δεν πειράζει. Το πλαστικό να φύγει από τη ζωή μας.

2.200% έφτασε ο πληθωρισμός στη Ζιμπάμπουε του δικτάτορα Ρόμπερτ Μουγκάμπε. Είναι ο μεγαλύτερος πληθωρισμός στον κόσμο.

1 στους 3 φοιτητές στο Χονγκ Κονγκ πάσχουν από κατάθλιψη και οι μισοί έχουν άγχος για τα μαθήματά τους -αναφέρει έρευνα που δημοσιεύεται στο site του περιοδικού Economist. Σε μιαν άλλη χώρα που ξέρω, η πλειονότητα των φοιτητών είναι στην τρελή χαρά και δεν έχουν κανένα άγχος για τα μαθήματά τους.

164 σεξουαλικές επαφές δηλώνουν ότι πραγματοποιούν ετησίως οι σύγχρονοι Ελληνες, σύμφωνα με έρευνα της Durex, της εταιρείας κατασκευής προφυλακτικών. Αυτό σημαίνει ότι «το κάνουμε» σχεδόν κάθε 2,2 μέρες. Οι Νιγηριανοί, που «το κάνουν»... μόνο 84 φορές τον χρόνο, «το κάνουν» σε γερές δόσεις, αφού κάθε τους ερωτική πράξις διαρκεί 24 λεπτά. Εμείς, που είμαστε, φαίνεται, πιο πολύ της ποσότητας παρά της ποιότητας, ξεμπερδεύουμε στα 15 λεπτά -3 λεπτά κάτω από τον «παγκόσμιο μέσο όρο», που είναι 18 λεπτά. Οι πιο... «άντε να τελειώνουμε», πάντως, είναι οι Ινδοί, με κάθε τους σεξουαλική πράξη να διαρκεί το πολύ 12 λεπτά.

800 ετών εξωφρενική απόφαση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κατήργησε την εβδομάδα αυτή ο Πάπας Βενέδικτος ο 16ος. Πρόκειται για την απόφαση εκείνη που όριζε ότι τα παιδιά που πεθαίνουν πριν βαπτιστούν δεν θα πηγαίνουν στον Παράδεισο, αλλά στην Κόλαση!

445 χρόνια, στην καλύτερη περίπτωση, θα πρέπει να ταλαιπωρηθεί στα δικαστήρια ένας απλός πολίτης εάν κάνει το... λάθος να εγείρει απαίτηση κατά του κράτους, δήλωσε την εβδομάδα αυτήν (στο ραδιόφωνο του Αντέννα 97,2) ο γενικός γραμματέας του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών κ. Δημήτρης Βερβεσός. Ο ΔΣΑ έκανε 24ωρη αποχή, υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων ότι «η Δικαιοσύνη καθυστερεί επικίνδυνα και υπό το κλίμα φόβου και ανασφάλειας επιβάλλει ποινές εξοντωτικές που πλήττουν τον αδύναμο πολίτη». Και, μαζί του, την καημένη τη Δημοκρατία.

7 χρόνια συμπληρώθηκαν την εβδομάδα αυτή από τη γέννηση του Αγγλου ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Εγραψε 37 θεατρικά έργα και 154 σονέτα. Παντρεύτηκε την Ανν Χάθαγουεϊ όταν εκείνη ήταν 18 ετών και εκείνος 26. Απέκτησαν 8 παιδιά. Η κόρη τους Σούζαν κληρονόμησε σχεδόν όλη την περιουσία του βάρδου, όταν εκείνος πέθανε, το 1616, σε ηλικία 52 ετών.

Χ. Μιχαηλίδης

:(
Γιατί δε με νιώθεις?...

Βαδίζοντας στην Τζαζ...

(Όχι δεν πήγα κι άλλες διακοπές... Αλλά όταν σου βάζουν εξεταστική ανοιξιάτικα, τι να κάνεις κι εσυ... Ευτυχως τελείωσε γρήγορα (αφού μου τα στριμώξαν, λογικό ηταν). Στις μέρες μου αυτές λοιπόν κυριαρχεί η εύρεση δουλειάς. Κι όσο βαριέμαι να χτυπάω πόρτες τόσο πιο πολύ το συναντάω μπροστά μου. Γι αυτήν την δουλειά έχω βάλει το τσιράκι μου να ψάχνει. Το οποιο τα πάει καλα μεχρι τωρα.)
Η αιτία αυτού του (βιαστικού) ποστ ήταν μια εκπομπή στην οποία παρέστη μια οργανοπαίχτης. Δεν την είχα δει ξανά αυτή την κοπέλα. Αλλά το στυλ του παιξίματος της μου τράβηξε την προσοχή. Κι ετσι είπα να γράψω για αυτό το όργανο.
Βιολί... Το βιολί εμφανίστηκε τον 16ο αιώνα ως εξέλιξη του μεσαιωνικού Φιντλ (αγγλ. fiddle), του ιταλικού Λύρα ντα μπράτσο (ιταλ. lira da braccio) και του Ρεμπέκ. Τη σημερινή μορφή του την πήρε κυρίως στην Ιταλία, όπου μεγάλες οικογένειες κατασκευαστών όπως οι Αμάτι, Γκουαρνέρι και Στραντιβάριους, δημιούργησαν θαυμάσιας ακουστικής όργανα που μέχρι και σήμερα θεωρούνται αξεπέραστα. Κατά την εποχή της αναγέννησης δημιουργήθηκαν σημαντικές σχολές βιολιού, που άκμασαν στη Βενετία, τη Μπολώνια, τη Φλωρεντία, τη Ρώμη, και σε άλλες Ιταλικές πόλεις. Τα πρώτα βιολιά χρησιμοποιήθηκαν για την εκτέλεση έργων λαϊκής και χορευτικής μουσικής. Κατά τον 17ο αιώνα το βιολί αντικατέστησε τη βιόλα ντα γκάμπα ως το σημαντικότερο έγχορδο στη μουσική δωματίου. Οι περισσότεροι μεγάλοι συνθέτες έγραψαν μουσική για σόλο βιολί, μεταξύ των οποίων οι δάσκαλοι της Αναγέννησης Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, και Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ αλλά και σημαντικοί συνθέτες της κλασικής εποχής όπως οι Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ και Λούντβιχ βαν Μπετόβεν.

Το βιολί έχει μπράτσο χωρίς τάστα, γεγονός που κάνει δύσκολη την εκμάθησή του. Οι χορδές του απλώνονται επάνω στο μπράτσο ή χέρι και τεντώνονται επάνω σε κλειδιά και σε έναν χορδοστάτη, αφού περάσουν επάνω από ένα ξύλινο στήριγμα, τον καβαλάρη, που συγκρατείται στη θέση του από την πίεση των χορδών. Ο καβαλάρης μεταδίδει τις ταλαντώσεις των χορδών στο κούφιο σκάφος που μεγεθύνει τον ήχο. Στο εσωτερικό του οργάνου, κάτω από τον καβαλάρη, βρίσκεται ένα λεπτό ραβδάκι (ψύχα ή ψυχή)που μεταβιβάζει τις ταλαντώσεις των χορδών στη ράχη του οργάνου, συμβάλλοντας έτσι στη διαμόρφωση του χαρακτηριστικού ήχου του βιολιού.

Όταν δεν μπορείς εσύ....

...μπορεί κάτι άλλο για σένα.
Ο λόγος για την νέα μικρή εφεύρεση του στυλό-χαρτί. Πρόκειται για έναν συνηθισμένο στυλό με ενσωματωμένο, στο καπάκι του, χαρτί (σημειωματάριο) κάποιων εκατοστών.
Αρκετά πρακτικό για αυτούς που δουλεύουν μακριά από τα γραφεία τους, για αυτούς που δεν έχουν καλή μνήμη.. και φυσικά για μαθητές /φοιτητές, εφόσον είναι ένα αξιόπιστο καμουφλάζ σκονάκι για τους καθηγητές.
Η απορία μου είναι: πως μπορείς να σβήσεις αυτό που έγραψες. Σίγουρα δεν έχει και ενσωματωμένο σβηστικό, αλλά με ένα κανονικό ίσως χαλάσει το χαρτί.
Για $29.95 δεν είναι... αλλά αν είσαι απελπισμένος φοιτητής με αλτζχάιμερ θα το σκεφτείς αρκετά σοβαρά...

Solutions...

Strange Color Blue....

Blue

Strange colour blue
Sixteen tons on the moon
Blue
Strange colour blue
Coming back to you
Pushing through
Pouring rain
Nearly there
Nearly there
Oh, blue Blue
Strange colour blue
Sixteen tons on the moon
Hey little mister driver man
Keep your head up
We are nearly there
I am racing
Outside and below myself
Nearly forgot myself there
Nearly there, yeah
Oh, everybody's sleeping now
An industrial silence singing
And the rain will keep hammering down from overhead
Now there's a blue, blue, strange colour blue
Let me dream of me and you
Oh, how the rain keeps coming down
Pour, oh, running down the window
Like a vein on my arm
Oh, running down the window
Like a vein on my arm, yeah

This is how we do it
Strange colour, a colour blue
Yeah, a colour blue
Oh, blue blue blue yeah
Strange colour, a colour blue
Yeah, a colour blue
Oh, blue blue blue, yeah
Strange colour, a colour blue
Oh, a colour blue
Hey little mister driver man
Keep your head up
We are nearly there
Nearly there

**Click the images...

Όλο θέλω... δεν κρατιέμαι....

Θέεελω να τεμπελιάααασω...
Να κάθομαι στο μπαλκονάκι μου να με καίει ο ήλιος, να πίνω το παγωμένο καφεδάκι μου και να αγναντεύω...
Να μην σκέφτομαι, απλά να χουζουρεύω. Να μην έχω καμία έννοια...
Να νιώθω όμορφα...
Να ακούω την μουσική μου....
Να χάνομαι κάποιες στιγμές και άλλες να με βρίσκω..
Να ονειρεύομαι ότι θα αποκτήσω όσα θέλω πραγματικά...
Θέλω να τεμπελιάσω με τις ώρες.. Όχι να βαρεθώ.
Μήπως χρειάζομαι καλοκαιρινές διακοπές?...
Όχι... χρειάζομαι καλοκαιρινές διακοπές με τους φίλους που αγαπάω.
Θέλω κι άλλη άδειαααα...

Jesus Christ Superstar

«Η Ροκ Όπερα με τους περισσότερους πιστούς» έρχεται για πρώτη φορά στη Αθήνα στις 18 Απριλίου για λίγες παραστάσεις στο Θέατρο Badminton.

Το μιούζικαλ Jesus Christ Superstar αναφέρεται στις 7 τελευταίες μέρες του Ιησού, με τη μουσική επένδυση του Andrew Lloyd Webber, δημιουργού των Cats και Phantom of the Opera, σε στίχους του Tim Rice. Στην Ελλάδα θα υποδεχτούμε μια νέα μεταφορά του έργου υπό τη σκηνοθετική ματιά του Paul Warwick, ο οποίος, σε συνεργασία πάντα με τους Andrew Lloyd Webber και Tim Rice, έχει δημιουργήσει μια πρωτότυπη και ξεχωριστή παράσταση που έχει εγκωμιαστεί από το διεθνή Τύπο. Το Jesus Christ Superstar ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1971 στο Broadway. Αναδείχτηκε ως ένα από τα μακροβιότερα μιούζικαλ στην ιστορία του West End και σηματοδότησε μια νέα εποχή, δένοντας το ροκ με την όπερα.

Τρέμε Christόδουλεεεεεεεε........

Ξέρετε τώρα... Παράθυρα, μαϊντανοί, η Λουκά πρώτη μούρη στις ειδήσεις, ο κόσμος τρομοκρατημένος έξω στους δρόμους με πανό που γράφουν "Θρησκεία ή Θάνατος", μουτζουρωμένες αφίσες και μια γενική αναστάτωση που κρατάει το πολύ έναν μήνα. Μετά, με την επανεμφάνιση του Πανούση τα ξαναζούμε όλα από την αρχή. Και το θέμα ανακυκλώνεται κάθε τόσο....


Πηγή: focusmag

Όλα αρχίζουν από δω...

Ήτανε Τετάρτη. Ξεκινήσαμε πουρνό-πουρνό για να ζήσουμε κάτι που το ονειρευόμασταν και οι δύο. Ο καθένας για δικούς του λόγους. Η πρώτη εικόνα ήρθε από τα ουράνια. Όταν αντίκρισα τις χιονισμένες Άλπεις από ψηλά. Ο ήλιος ξεπρόβαλε σιγά σιγά και άπλωσε τις πολύχρωμες ακτίνες του στα βουνά. Πολλα συναισθήματα από μία εικόνα.. Το μεσημέρι της Τετάρτης με βρήκε να περπατάω στην Ramblas. Την μεγαλύτερη οδό στο κέντρο της πόλης. Ένας απλός πεζόδρομος αλλά με τόση σκηνική παρουσία, αφού σε όλο της το μήκος υπήρχαν πλανόδιοι και μίμοι. Χιλιάδες ανέμελοι τουρίστες περιφέρονταν εδώ και κει. Παρά τη βροχή που δεν τους πτόησε καθόλου. Αφού πήραμε τα πολυπόθητα εισιτήρια του αγώνα, επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο ενυδρείο της Ευρώπης. Με το πιο ξεχωριστό, τους καρχαρίες, όπου περνούσες από κάτω τους. Χιλιάδες σπάνια ψάρια με διάφορα χρώματα και σχέδια, αλλά και πιγκουίνοι. :D Η Πέμπτη ήταν εξαιρετικά αφιερωμένη στον Gaudi. Πρώτα περάσαμε από την καταπληκτική Sagrada Familia. Ένα από τα καλύτερα του κτίσματα. (Αν και αυτό ειναι υποκειμενικό). Εξαιρετική εκκλησία. Μετα στη La Perdera και ύστερις στο Casa Battlo. Δεν έχω λέξεις για να τα περιγραψω. Ίσως το κάνει καλύτερα μια εικόνα. Συνεχισαμε την Παρασκευή μας με μια ακόμα αρχιτεκτονική του Gaudi. Το Park Guell, μια τεράστια έκταση με διάφορα δέντρα, πάρκακια μικρά, δρομάκια, και πετρώματα. Ανεβαίνοντας όλο και πιο ψηλά αντικρυζες και κάτι ξεχωριστο. Άλλοτε οι πλανόδιοι, που δεν λειπουν ποτε απ αυτην την πόλη. Άλλοτε οι εικόνες από την φύση και άλλοτε τον κόσμο, που κοιταγες στα μάτια τους την έκπληξη και την ευτυχία που τους έβγαζε αυτη η ατμόσφαιρα. Στο ψηλότερο μέρος του πάρκου στεκόσουν να κοιτάξεις την πόλη από ψηλά. Ξεχώριζαν τα ωραιότερα κτίρια της, η Sagrada Familia, οι μαύροι πύργοι, ο αυγουλάτος ουρανοξύστης (οπως έλεγα εγω) και άλλοι τόσοι. Το απογευματάκι περάσαμε από το Montjuic, το ολυμπιακό χωρίο. Μια στάση στο γήπεδο της Εσπανιόλ και μια βόλτα μετά στις εγκαταστάσεις ήταν η καλύτερη επιλογή για να καταλήξουμε στα συντριβάνια! Στο μουσείο της Καταλονίας. Δεν θυμάμαι να έχω περάσει πιο ξένοιστα, πιο 'ελευθερα', πιο όμορφα... Ξαπλωμένοι στις σκάλες του μουσείου με τον ήλιο από πάνω να μας ζεσταίνει ελαφρά, έναν πλανόδιο μουσικό να σολάρει μελωδίες και μια θέα που σε είχε ανταμείψει για την λιγοστή κουραση που υπέστη από όλη τη μέρα. 7 η ώρα και τα συντριβάνια ένα-ένα αρχισαν να ...πιτσιλάν τον κόσμο. Εκατοντάδες τουρίστες γύρω από το μεγαλύτερο συντριβάνι. Η παράσταση είχε ξεκινήσει. Τα νερά χοροπηδούσαν στην μουσική υπόκρουση του Στράους. Κανονικό μιούζικαλ! Την επομένη περπατήσαμε στην Γότθικη Συνοικία. Μια περιοχή με άπειρα στενάκια, μαγαζάκια, καταχθόνια σοκάκια και εξαίσια αρχιτεκτονική. Γκόθικη περισσότερο. Το βράδυ αφιερώθηκε φυσικά στο Barcelona - Deportivo στο Camp Nou. Γύρω στις 65.000 κόσμος απήλαυσε το ματς στο οποίο πρωταγωνίστησε ο Ρόνι. Αξιοσημείωτο, για το πόσο αγαπάν το ποδόσφαιρο οι Καταλανοί, ήταν το γεγονός ότι πήγαιναν πολλές οικογένειες. Δίπλα μου καθόταν μόνη της μια 40χρονη γυναικα και μαλιστα φωναζε κιολας. Πίσω μας μια μητέρα με τα 3 παιδιά της (αρκετα φασαριόζικα...). Νίκη με 2-1! Αρκετά καλό σκορ και για την ομάδα αλλά και για μας να φύγουμε τόσο ικανοποιημένοι όσο ήρθαμε. Κυριακή, μια μέρα ξεκούρασης για τους πολλούς αλλα μια ιδιαίτερη για μας. Εφόσον επισκεφτήκαμε το μουσείο της ομάδας. Είδαμε το γήπεδο από κάθε εξέδρα και διάζωμα και θαυμάσαμε τα τρόπαια, που ήταν μια ανάμνηση για αυτούς που ασχολούνται περισσότερο με την ομάδα και την πορεία της. Απογευματάκι και η ουρά των 50 ίσως ατόμων δεν μας άφησε να μπούμε στο μουσείο του Πικάσο. Παρόλα αυτά ήταν μια καλή ευκαιρία να δούμε καλύτερα την Γότθικη συνοικία και να καταναλώσουμε! Εκείνη τη μέρα εγινα φτωχότερη κατα 100 επιπλέον ζεστα και μετρητά ευρωπουλάκια τα οποια παραάξιζαν τον κόπο. Η Δευτέρα και για τους εργαζόμενους αλλά και για μας ήταν μια λυπητερή μερα. Καθώς έπρεπε να αναχωρήσουμε. Πήρα όλες τις καλές μου αναμνήσεις και τις κρατάω καλά μέχρι σήμερα. Δοκίμασα και τον ιταλιάνικο καπουτσίνο και έφυγα για Θεσσαλονίκη. Μια εμπειρία που δεν θα ξεχάσω. Το πρώτο μου ταξίδι....



Μια άλλη ματιά..