Just a little confused...

Τελικά τι είναι δυνατότερο?

Οι αποφάσεις που παίρνεις μόνος σου οταν βρίσκεσαι υπό την κατάσταση που βιώνεις ή οι λύσεις που σου δίνουν οι φίλοι?
Κι όταν αυτά αντικρούονται, τι είναι καλύτερο να διαλέξεις?

Μερικές φορές, ενω τα αναρωτιέμαι όλα αυτά... μετά λέω "Χμμμ...Σκεφτομαι. Άρα υπάρχω."

Ηταν αναγκη να συμβει και σε μενα...

..ειπε ο Αλκινοος εκεινη την μαγικη νυχτα που ..συναντηθηκαμε μετα απο χρονια.
Στον γεμάτο χώρο του Principal με συνοδοιπόρους τους σημαντικούς μουσικούς και καλούς φίλους του Σωτήρη Λεμονίδη στο πιάνο και στα πλήκτρα, Γιώργο Καλούδη στο ηλεκτρικό και ακουστικό τσέλο και τη κρητική λύρα και Μιχάλη Καπηλίδη στα τύμπανα, (ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα θα παίξει ο ίδιος) σε ένα πρόγραμμα με ιδιαίτερο ήχο και ανατρεπτικές ενορχηστρώσεις, παρουσίασε τα καινούργια τραγούδια του και επαναπροσέγγισε την παλαιότερη δισκογραφία του.
Μια από τις καλύτερες συναυλίες ελλήνων τραγουδοποιών που έχω ζήσει. Με πανδαισία χρωμάτων και μουσικών που σε ταξιδεύουν αναμφισβήτητα μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Ακόμα και τα πιο πολυακουσμένα κομμάτια του είχαν κάτι ξεχωριστό που τα άκουγες σαν την πρώτη φορά.
Θα μαρτυρήσω ότι δάκρυσα κάποιες φορές (χωρίς να το ξέρει ο φίλος μου). Τώρα πως εξηγείται αυτό δεν ξέρω. Ίσως για αυτά που σκέφτομαι τελευταία, ίσως να ήταν συγκινητική η στιγμή, η συναυλία. Τι να πω.. Παντως οι στίχοι είναι κάτι παραπάνω από ποίηση. Είναι όλα όσα δεν μπορούμε να πούμε με λόγια. Κι αν μπορούμε, σίγουρα δεν τα περιγράφουμε τόσο όμορφα και λιτά. Λίγο από αυτήν την ομορφιά του λόγου θα παραθέσω:

"Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει

Ότι αγαπούσα και το άφησα ότι μισούσα και το κράτησα

Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει

Τον εαυτό μου που τον ξέχασα τον μέσα μου κόσμο που έχασα"

Αδιέξοδο (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Κι αν μου πει πως δε σου φτάνω

θα ντραπώ και θα πω

ότι ξέρω πως δεν κάνω
μα θα κάνω ό,τι μπορώ"

Αύριο (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Θα σβήσω το φως κι όσα δεν σου 'χω χαρίσει

Σε ένα χάδι θα σου τα δώσω

Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω

Μες του μυαλού μου το μαύρο βυθό.....

Στα σοβαρά μην με παίρνεις είν' το μυαλό μου θολό

Είναι κι ο κόσμος μου αστείος

Κι όταν με βαρεθείς τελείως

Ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες"

Βυθός (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Απ' της ψυχής μου το ιερό ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω

γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω

κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω"
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Την σκοτεινή τη μαύρη μου την όψη χάρισέ μου

Κι αν δεν την αγαπήσω, πως θες να τη νικήσω

Με τις φωνές που άκουγες στον ύπνο μίλησέ μου

Καταραμένε φίλε μου, κι άγιε αδελφέ μου"
Edgar Alan Poe (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Έχω μία λέξη για να πω

μα είναι το στόμα μου κλειστό

και την κρατάω μέσα μου

να μεγαλώνει

Και με σκοτώνει σ' έναν ισόβιο τοκετό

το 'να μέρος το κρυφό

και νιώθω μέσα απ' τη βαθιά μου εγκυμοσύνη

αυτό που φτύνει η τεχνητή μας νοημοσύνη:

Ευγνωμοσύνη!"
Έχω μια λέξη (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

"Κι είπε, κι είπε ποτέ σου μην τους πεις τι άσχημοι που μοιάζουν

αυτοί που σε σιχαίνονται, μα στέκουν και κοιτάζουν

Κι είπε ποτέ σου μη κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια

γιατί καθρέπτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια"
Καθρέπτης (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)

Απόψε (Μουσική/Στίχοι: Ιωαννίδης Αλκίνοος)
(Γιατί δεν μπορώ να διαλέξω μόνο ένα κομμάτι...)

Τι κι αν άργησα...

...όλα για καλό γίνονται, λένε.

Μες τις δυσκολίες του καιρού και του τόπου, το γράψιμο είναι η μόνη διαφυγή.

Και τι να πρωτοπώ.. Μαζεύτηκαν πολλά από την προηγούμενη μου επαφή με το αντικείμενο.
Μια γρήγορη αναζήτηση στα πιο γνωστά portal και αντικρύζεις μεγαλόσχημους τίτλους:
"Βατοπέδι: ποιοί θα πάνε φυλακή"
"Αποβολή από την ευρωζώνη ζητεί η Μεργκελ"
"10,2 το ποσοστό ανεργίας"
" Ο πόλεμος κατά του καρκίνου δεν έχει τελειώσει "
"O Σπάθας και το σύνδρομο της προβολής"...

Είναι να μην πορεύεσαι σε έναν αρνητισμό, μια συνεχή μουρμούρα?..... Υπνωτισμένοι ακούμε γνώμες από ειδικούς, από ανεκπαίδευτους, από μεσημεριανούς..... αποκοιμιόμαστε μετρώντας πιστωτικές και δάνεια....
Στις λαϊκές, οι ίδιες και οι ίδιες συνομιλίες:

- Γεια σου Κούλα μου, τι κάνεις;
- Καλά Σούλα μου, εσυ;
- Εμ, τι να κανω... Έξοδα, πολλά έξοδα.. Πότε ο ΟΤΕ, πότε η ΔΕΗ, πότε το νοίκι, πότε το δάνειο, πότε το να το παιδί, πότε το άλλο.. Και το μαρουλάκι Κούλα μου, ξέρεις πόσο ανέβηκε; Θάνατος. Κλάψαμε και το νεκρό προχθες. Τον 14ο.

Και να θες να ξεφύγεις δεν μπορείς. Είναι που δεν σε αφήνουν να συχάσεις (που λεγε με χαλκιδικιώτικη προφορά η γιαγιά μου). Θέλει το μυαλό να ..χαθεί και δεν μπορεί. Αλλά είναι που είμαι και εγωίστρια εγώ και δεν θέλω να το βάζω κάτω. Αποσυνδέομαι από τα ΜΜΕ
και πότε με βρίσκεις μπλεγμένη στα χρώματα και στα πινέλα, πότε στις νότες που χορεύουν στο χώρο, πότε στο γρασίδι τριγυρισμένη από την Άνοιξη. Έτσι ζω την διαφυγή μου.
Και τελευταία νοιώθω τόσο έντονα να περνάν οι χρόνοι, που βιάζομαι να προφτάσω.

Παραθέτω μια γελοιογραφία από το New Yorker με σκοπό να αφυπνίσει του αναγνώστες του άρθρου.
Μεταφράζω πρόχειρα: «Καλά που ήρθες. Τίποτε δεν κατορθώνω αν δεν έχω ντεντλάιν».

Πρέπει να σου γρατζουνίσουν το ώμο με δρεπάνι για να καταλάβεις το χρόνο που περνά και χάνεται (διαχρονικός στίχος); Και τότε τι θα του πεις αυτουνού του τύπου; Δεν πρόλαβα; Δεν κατάλαβα; Χαζολόγαγα και η ώρα πέρασε; Νόμιζα ότι είχα χρόνο; Προσπαθούσα να συνηθίσω την πραγματικότητα και πέρασαν τα χρόνια;

Ζεις μόνο για το ΣΚ. Έχεις βγεί Δευτέρα να δεις τον ήλιο; Θυμάσαι πότε ήσουν ξέγνοιαστο νιάτο και ανυπομονούσες να κατέβεις στην γειτόνια να παίξεις μπάλα; Τι κι αν ήταν Τρίτη τι κι αν ήταν Τετάρτη. Θα κάτσεις να κοσκινίζεις τις μέρες; Ε, όχι δα...

... Θα επανελθω και παλι απο αλλο ποστο...
Καλο καλοκαιριιιιιιι!!!!!!!!!!!!

(Κλείσαμε και σε περιμένουμε!)

London's shots...

24 years alive...

Δεν ξέρω αν το έχει παρατηρήσει κάποιος αλλά οι ευχές γενεθλίων κάθε τόσο αλλάζουν χαρακτήρα, τρόπο και νόημα... Ίσως έχει γίνει τελείως κλισέ, συνηθισμένο ή λόγος να διαχωρίζεις άτομα και νοοτροπίες. Οι καιροί αλλάζουν κάθε τόσο και μαζί τους ακολουθεί και ο τρόπος που εύχεσαι στους ανθρώπους σου.

Θυμάμαι μικρή να έρχονται σπίτι συγγενείς και φίλοι με δώρα και ευχές. Απρόσκλητοι, έτσι απλά...

Μετέπειτα, θυμάμαι τα χρόνια που πηγαίναμε σχολείο καλούσαμε τους φιλους και συμμαθητάς να ρθούν να μας ευχηθούν στο σπίτι. Φτιάχναμε προσκλήσεις και τις μοιράζαμε σε κάθε γνωστό. Τα μικρά σε αξία δωράκια, εντυπωσίαζαν μόνο και μόνο από την κίνηση που τα προσέφερες.

Δεν περάσαν χρόνια αρκετά και εμφανίστηκαν τα κινητά. Ήσουν πλέον μια καταχώρηση στις υπενθυμίσεις. Έτσι, 00:01 (δώδεκα και ένα) γέμιζες με λέξεις, ποιήματα και σχεδιάκια.. Δωράκια εικονικά και ψηφιακές ευχές.

Μεγαλώνοντας διαπιστώνεις οτι και η τεχνολογία όπως και η μόδα προχωράνε εξίσου. Το Facebook έχει αντικαταστήσει κάθε σημειοματάριο, κινητό και πλέον η διαδικασία γίνεται όλο και πιο γρήγορη, ανέξοδη και απρόσωπη. Δεκάδες Wall-To-Wall κατακλύουν την ιστοσελίδα σου και άλλα τόσα τα Gifts που σου μοιράζονται.

Τελικά νομίζω ότι πιο πολύ αρχίζω να εκτιμώ τους ανθρώπους που δεν μου εύχονται ή αυτούς που προτιμούν τους παλιούς παραδοσιακούς τρόπους. ..

Περίεργα της φύσης...

Αν τσιρίζες για 8 χρόνια, 7 μήνες και 6 μέρες, θα δημιουργούσες ηχητική ενέργεια που θα αρκούσε για να ζεστάνεις μία κούπα καφέ.

(Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο)

Ο οργασμός ενός γουρουνιού κρατάει 30 λεπτά

(Στην επόμενη ζωή μου, θέλω να είμαι γουρούνι)
(Πώς όμως το κατάλαβαν αυτό, και γιατί το έψαξαν.. ?)

Αν χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, χρησιμοποιείς 150 θερμίδες την ώρα.

(Μην το δοκιμάσετε στο σπίτι..... Στην δουλειά ίσως)

Οι άνθρωποι και τα δελφίνια είναι τα μοναδικά όντα στην γη που κάνουν σεξ όχι μόνο για την αναπαραγωγή, αλλά και για ευχαρίστηση.

(Γι' αυτό ο Φλίπερ το δελφίνι συνεχώς χαμογελούσε)
(Και τα γουρούνια έχουν 30 λεπτά οργασμό? Δεν μου φαίνεται δίκαιο αυτό.)

Ο ποιο δυνατός μυς στο σώμα μας, είναι η γλώσσα.
(........)

Ακόμα δεν το έχω χωνέψει για τα γουρούνια!

Οι δεξιόχειρες άνθρωποι ζουν κατά μέσο όρο 9 χρόνια περισσότερο από τους αριστερόχειρες.
(Αν χρησιμοποιείς και τα δύο χέρια χωρίζεις την διαφορά στα δύο?)

Το μυρμήγκι μπορεί να σηκώσει 50 φορές το βάρος του, να τραβήξει 30 φορές το βάρος του, και πέφτει πάντα στην δεξιά πλευρά όταν ζαλιστεί.
(Το μυρμήγκι από τι ζαλίζεται? Πίνει μπύρα BUD?)

Οι πολικές αρκούδες, είναι αριστερόχειρες!
(Καλά, και ποιος νοιάζεται γι αυτό? Και πως το ανακάλυψαν?)

Το γατόψαρο, έχει πάνω από 27,000 γευστικές απολήξεις.

(Τώρα τι είναι ΤΟΣΟ νόστιμο στον πάτο της λίμνης... ποιος ξέρει!)

Οι ψύλλοι μπορούν πηδήξουν 350 φορές το μηκος του σώματός τους. Είναι σαν να πηδάει ένας άνθρωπος ένα ολόκληρο γήπεδο ποδοσφαίρου

(30 λεπτά.... Το φαντάζεστε? Και γιατί μόνο τα γουρούνια?)

Μια κατσαρίδα ζει για 9 μέρες χωρίς το κεφάλι της πριν πεθάνει από ασιτία.

(Τρομακτικό!)

Το αρσενικό «αλογάκι της Παναγιάς» δεν μπορεί να εκσπερματώσει όσο το κεφάλι του είναι συνδεμένο ακόμα με το σώμα του. Έτσι το θηλυκό, τον βοηθάει την κατάλληλη στιγμή, αποκεφαλίζοντάς τον.
(«-Αγάπη μου, τελειώνω τώρα, ναι, ναι, ναι... Τι κάνεις αγάπη μου?...Μη το κεφάλι μου... πονάει...ΑΑΑΑΑΑΑΑ»)

Τουλάχιστον τα γουρούνια περνάνε καλύτερα

Μερικά λιοντάρια, ζευγαρώνουν 50 φορές την ημέρα

(Εγώ πάντως εξακολουθώ να θέλω να είμαι γουρούνι στην επόμενη ζωή μου.. προτιμώ την ποιότητα από την ποσότητα)

Οι πεταλούδες μυρίζουν με τα πόδια τους.

(ουουου πολύ φετιχιστικό. Είναι σχεδόν το ίδιο βλακεία όπως και με το γατόψαρο.)

Το μάτι της στρουθοκαμήλου είναι μεγαλύτερο από τον εγκέφαλό της.

(Ξέρω κάποιους φίλους που έχουν το ίδιο πρόβλημα.)

Τα χρυσόψαρα δεν έχουν εγκέφαλο.

(Και τέτοιους φίλους έχω.)