Τι κι αν άργησα...

...όλα για καλό γίνονται, λένε.

Μες τις δυσκολίες του καιρού και του τόπου, το γράψιμο είναι η μόνη διαφυγή.

Και τι να πρωτοπώ.. Μαζεύτηκαν πολλά από την προηγούμενη μου επαφή με το αντικείμενο.
Μια γρήγορη αναζήτηση στα πιο γνωστά portal και αντικρύζεις μεγαλόσχημους τίτλους:
"Βατοπέδι: ποιοί θα πάνε φυλακή"
"Αποβολή από την ευρωζώνη ζητεί η Μεργκελ"
"10,2 το ποσοστό ανεργίας"
" Ο πόλεμος κατά του καρκίνου δεν έχει τελειώσει "
"O Σπάθας και το σύνδρομο της προβολής"...

Είναι να μην πορεύεσαι σε έναν αρνητισμό, μια συνεχή μουρμούρα?..... Υπνωτισμένοι ακούμε γνώμες από ειδικούς, από ανεκπαίδευτους, από μεσημεριανούς..... αποκοιμιόμαστε μετρώντας πιστωτικές και δάνεια....
Στις λαϊκές, οι ίδιες και οι ίδιες συνομιλίες:

- Γεια σου Κούλα μου, τι κάνεις;
- Καλά Σούλα μου, εσυ;
- Εμ, τι να κανω... Έξοδα, πολλά έξοδα.. Πότε ο ΟΤΕ, πότε η ΔΕΗ, πότε το νοίκι, πότε το δάνειο, πότε το να το παιδί, πότε το άλλο.. Και το μαρουλάκι Κούλα μου, ξέρεις πόσο ανέβηκε; Θάνατος. Κλάψαμε και το νεκρό προχθες. Τον 14ο.

Και να θες να ξεφύγεις δεν μπορείς. Είναι που δεν σε αφήνουν να συχάσεις (που λεγε με χαλκιδικιώτικη προφορά η γιαγιά μου). Θέλει το μυαλό να ..χαθεί και δεν μπορεί. Αλλά είναι που είμαι και εγωίστρια εγώ και δεν θέλω να το βάζω κάτω. Αποσυνδέομαι από τα ΜΜΕ
και πότε με βρίσκεις μπλεγμένη στα χρώματα και στα πινέλα, πότε στις νότες που χορεύουν στο χώρο, πότε στο γρασίδι τριγυρισμένη από την Άνοιξη. Έτσι ζω την διαφυγή μου.
Και τελευταία νοιώθω τόσο έντονα να περνάν οι χρόνοι, που βιάζομαι να προφτάσω.

Παραθέτω μια γελοιογραφία από το New Yorker με σκοπό να αφυπνίσει του αναγνώστες του άρθρου.
Μεταφράζω πρόχειρα: «Καλά που ήρθες. Τίποτε δεν κατορθώνω αν δεν έχω ντεντλάιν».

Πρέπει να σου γρατζουνίσουν το ώμο με δρεπάνι για να καταλάβεις το χρόνο που περνά και χάνεται (διαχρονικός στίχος); Και τότε τι θα του πεις αυτουνού του τύπου; Δεν πρόλαβα; Δεν κατάλαβα; Χαζολόγαγα και η ώρα πέρασε; Νόμιζα ότι είχα χρόνο; Προσπαθούσα να συνηθίσω την πραγματικότητα και πέρασαν τα χρόνια;

Ζεις μόνο για το ΣΚ. Έχεις βγεί Δευτέρα να δεις τον ήλιο; Θυμάσαι πότε ήσουν ξέγνοιαστο νιάτο και ανυπομονούσες να κατέβεις στην γειτόνια να παίξεις μπάλα; Τι κι αν ήταν Τρίτη τι κι αν ήταν Τετάρτη. Θα κάτσεις να κοσκινίζεις τις μέρες; Ε, όχι δα...