Παρατηρούσα για πολλή ώρα έναν ζητιάνο στο απέναντι πεζοδρόμιο. Δεν φαινόταν να είχε τραύματα, ούτε είχε συγγενείς. Μόνος τριγυρνούσε. Είχε σκισμένα ρούχα και μισοφαγωμένα παπούτσια. Τα μαλλιά του, αν και καφετιά, φαινόντουσταν γκρί. Κάθησε κάτω από ένα δέντρο και κοιτούσε τους περαστικούς. Σκεφτόταν πόσο ανέμελοι και άνετοι είναι. Πόσο αγαπάν και πόσο αγαπιούνται. Δύο απ' αυτούς, του άφησαν από ένα πενηντάλεπτο. Αυτός δεν κοίταξε καν προς το καπέλο του. Αντιθέτως, τους κοιτούσε κατάματα. Σηκώθηκα κι εγώ λοιπόν με όση διάθεση για βοήθεια είχα και πήγα προς το μέρος του. Τον κοιτάζω με θλίψη και του αφήνω ένα 50ευρω. Αυτός φανερά έκπληκτος το παίρνει στα χέρια του και με ένα πλατύ χαμόγελο σηκώνεται. Το κρατάει δυνατά και τρέχει πάνω-κάτω, χωρίς να ξέρει που θέλει να πάει. Παίρνει τον δρόμο προς τα κάτω και τον ακολουθώ χωρίς να με καταλάβει. Είχα περιέργια να δω τι θα έκανε. Φτάνουμε στο κεντρο της πόλης. Δεξιά-αριστερά μαγαζιά, γεμάτα προιόντα που άλλοτε χρειαζόμαστε, άλλοτε ποθούμε και άλλοτε πέφτουμε στην 'αναγκη' τους. Ξάφνου σταμάτησε μπροστά από ένα μαγαζί με ρούχα. Κοίταζε με τόσο ζήλο τα ακριβά κουστούμια και τα χρωματιστά πουκάμισα. Πήγε να μπει και κάτι τον σταμάτησε. Κοιτάχτηκε από πάνω μέχρι κάτω και έφυγε. "Μήπως δεν χρειάζομαι ρούχα τελικά? Καλά είναι κι αυτά. Να φάω θέλω, να βάλω μια μπουκιά ψωμί στο στόμα μου. Να θυμηθώ την γεύση του κρασιού...", είπε και το βλέμμα του καρφώθηκε σε ενα σουβλατζίδικο. Στάθηκε στην ουρά, μα πριν παραγγείλει αναρωτήθηκε αν αυτό που χρειάζεται περισσότερο είναι η στέγη. Μία μικρή γωνιά να μην τον πιάνει το κρύο. Έφυγε απερίσκεπτα και περπατησε ως την άκρη του δρόμου. Ένα ποδήλατο σχεδόν τον έξυσε. Αυτός τρομαγμένος γύρισε και το κοίταξε. "Ποδήλατο!.. Ταξίδι, μακριά. " σκέφτηκε και έτρεξε να το προλάβει. Μάταια όμως.. Ήταν τόσο κουρασμένος από την διαδρομή. Αυτή η ιστορία άρχισε να τον εξαντλεί. Δεν ήξερε τι πρωτοήθελε. Δεν ήξερε που να ξοδέψει τα χρήματα αυτά ώστε να έχει μια άνετη ζωή σαν τους άλλους. Περπατώντας σκιφτός και κατσουφιασμένος χωρίς να παρατηρεί τον κόσμο, άκουσε κλάματα. Καθώς πλησίαζε η ένταση της φωνής γινόταν όλο και πιο δυνατή. Έστρεψε το βλέμμα του λίγο πιο πάνω από τον ώμο και είδε μια γυναίκα με ένα μωρό στην αγκαλιά της. Οι λυγμοί της διαπέρασαν το κεφάλι του και ασυναίσθητα αφήνει τα χρήματα να πέσουν πάνω της. Δύο βήματα μετά συνειδητοποίησε ότι αυτό που έχει σημασία δεν είναι ούτε τα ρούχα, ούτε το φαγητό, ούτε η στέγη. Είναι να έχεις έναν άνθρωπο δίπλα σου, να τον αγαπάς και να σε αγαπάει. Να είσαι πάντα εκεί όταν σε χρειάζεται κι όταν όχι. Ο άσχημος άντρας με την όμορφη ψυχή δεν εφυγέ ποτέ από κοντά της....
Αλλού η ζωή μας ήτανε, κι αλλού τώρα μας πάει...
Τα όμορφα χωριά, όμορφα καίγονται...
....63 νεκροί και δεκάδες τραυματίες μέχρι στιγμής…
Και φυσικά εκατοντάδες άστεγοι χωρίς καμία προστασία, χωρίς καν το απαραίτητο νερό. Και έρχεται η κυβέρνηση και λέει ότι θα διαθέσει 2,5 εκατομμύρια ευρω για τους πολίτες αυτούς. Και έρχεται και ο απλός σκεπτόμενος πολίτης και ερωτάει: Αυτά τα χρήματα η κυβέρνηση δεν μπορούσε να τα διαθέσει πιο πριν για υποδομές, για παραπάνω αεροπλάνα και για πυροσβεστικά σώματα? Έπρεπε δηλαδή να βρεθούμε σε αυτή την κατάσταση για να ‘ξοδεψουμε’ τα χρήματα αυτά?
Τι να λέμε..Και βρίσκονται και κάποιοι που εκμεταλλεύονται την κατασταση αυτή. Όπως ανέφερε ένας πολίτης σε μεγάλο κανάλι, τα ξενοδοχεία τους ζητάνε 80 € την μέρα για φιλοξενία.
Η γνωστή γραφειοκρατεία όμως υπάρχει και εδώ. Σε όσους κάηκαν τα χαρτιά και οι ταυτότητες, πρέπει μέσα σε 48 ώρες να κάνουν αίτηση νέων, για να μπορούν να πάρουν το επίδομα βοηθείας.Συνεισφορές από τα κόμματα:
Θα δωθουν 200€ από τον κάθε βουλευτή. Θα μαζευτουν 200.000€ περιπου.
Ο Καρατζαφέρης έδωσε τα περισσότερα χρήματά του από τον προεκλογικό αγώνα για τους αστέγους (όπως ακούστηκε στο ραδιόφωνο).
Ο Παπανδρέου υποσχέθηκε το 30% από τα τελικά χρήματα μετά τις εκλογές.
Για όσους ενδιαφέρονται, 1 εκ. ευρώ δίνει ο Alpha σε όποιον δώσει πληροφορίες που θα οδηγήσουν σε συλλήψεις εμπρηστών.
Αποδράσεις 2007...
Δυστυχ'ως οι φωτογραφίες εκτός του ότι είναι σε ψιλοάσχημη ανάλυση, δεν αποτυπώνουν τις διακοπές μου αυτές καθ' αυτές. Απλά είναι ότι καλύτερο μπόρεσα να τραβήξω. Άλλοστε δεν πολυχρησιμοποιούσα την φωτογραφία. 
Η γέφυρα στο κέντρο της Νάουσας. Οδηγεί στα πιο in μπαράκια της Πάρου.
Καθώς πέφτει ο ήλιος και γλυκαίνει την ατμόσφαιρα στην Παροικιά. Η θέα είναι κάτι το ξεχωριστό. Η φωτογραφία δεν μπορεί να συμπεριλάβει την δεξιά και την αριστερή μεριά του τοπίου για μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.
Πούντα beach bar (γνωστό από ...τις ειδήσεις του Star)Πολυσύχναστο μέρος με τρελό (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κόσμο. Περιλαμβάνει πισίνα, αλλά έχεις και πρόσβαση στην θάλασσα. Πίσω απο την ...φωτογράφο έχει διάφορα στέκια που πουλάνε μπιχλιμπίδια και διάφορα ψιψιψόνια...
Συνιστάται σε άτομα που ψάχνουν το ταίρι τους, στους μαυρογυαλάκιδες των μεγαλουπόλεων, σε όσους γυμνάστηκαν όλον τον χειμώνα και θέλουν να αναδείξουν το αποτέλεσμα, στους νεαρούς (<18) που φιγουράρουν και στους πανταχού παρόν ξένους τουρίστες.
(Αν αναρωτιέστε τώρα, γιατί πήγα εγώ εκεί.... πείτε ότι απλά είμαι περίεργη. Μπορείτε όμως να με κατατάξετε και στους ξένους τουρίστες.. :P)
Και μετά απ' όλα αυτά τα ωραία, πίσω πάλι στην καθημερινότητα. Δουλειά, εξεταστική (νομίζω έτσι λέγεται η λέξη.. δεν θυμάμαι καλά..), ιντερνετάκι με τους καλούς χειμερινούς e-φίλους μου και ετοιμασία για έναν βαρύ χειμώνα...
A Month Later...
Μπορεί να πέρασε καιρός μέχρι να φτιαχτεί αυτό το ...πισί (οι τελίτσες αναφέρονται σε ύβρη), αλλά άξιζε την υπομονή. Άλλοστε δεν νομίζω να σας έβρισκα εδώ καλοί μου blogoφίλοι. Όλο και κάπου θα σουλατσάρατε...
Οι διακοπές μου, αν και περιορισμένες, ήταν παράξενα καλές. Η Πάρος σαν νησί δεν έλεγε και τόσα πολλά, σύμφωνα με όσα είχα ακούσει. Παρόλα αυτά η εμπειρία ήταν αρκετά καλή. Φωτογραφίες θα ανεβάσω σύντομα..
Περιμένω τις δικές σας καταχωρήσεις για την καλοκαιρινή σεζόν.........