24 years alive...

Δεν ξέρω αν το έχει παρατηρήσει κάποιος αλλά οι ευχές γενεθλίων κάθε τόσο αλλάζουν χαρακτήρα, τρόπο και νόημα... Ίσως έχει γίνει τελείως κλισέ, συνηθισμένο ή λόγος να διαχωρίζεις άτομα και νοοτροπίες. Οι καιροί αλλάζουν κάθε τόσο και μαζί τους ακολουθεί και ο τρόπος που εύχεσαι στους ανθρώπους σου.

Θυμάμαι μικρή να έρχονται σπίτι συγγενείς και φίλοι με δώρα και ευχές. Απρόσκλητοι, έτσι απλά...

Μετέπειτα, θυμάμαι τα χρόνια που πηγαίναμε σχολείο καλούσαμε τους φιλους και συμμαθητάς να ρθούν να μας ευχηθούν στο σπίτι. Φτιάχναμε προσκλήσεις και τις μοιράζαμε σε κάθε γνωστό. Τα μικρά σε αξία δωράκια, εντυπωσίαζαν μόνο και μόνο από την κίνηση που τα προσέφερες.

Δεν περάσαν χρόνια αρκετά και εμφανίστηκαν τα κινητά. Ήσουν πλέον μια καταχώρηση στις υπενθυμίσεις. Έτσι, 00:01 (δώδεκα και ένα) γέμιζες με λέξεις, ποιήματα και σχεδιάκια.. Δωράκια εικονικά και ψηφιακές ευχές.

Μεγαλώνοντας διαπιστώνεις οτι και η τεχνολογία όπως και η μόδα προχωράνε εξίσου. Το Facebook έχει αντικαταστήσει κάθε σημειοματάριο, κινητό και πλέον η διαδικασία γίνεται όλο και πιο γρήγορη, ανέξοδη και απρόσωπη. Δεκάδες Wall-To-Wall κατακλύουν την ιστοσελίδα σου και άλλα τόσα τα Gifts που σου μοιράζονται.

Τελικά νομίζω ότι πιο πολύ αρχίζω να εκτιμώ τους ανθρώπους που δεν μου εύχονται ή αυτούς που προτιμούν τους παλιούς παραδοσιακούς τρόπους. ..